Een bikkelharde tour... de Bart Brentjens Challenge

Vorig jaar deden we hem voor het eerst, de Bart Brentjes Challenge, ik weet mij nog heel goed hoe beroerd ik mij de laatste 15 KM van de 90 voelde.... maar toch liet ik het mij weer gebeuren om 4 weken even niet op de fiets te zitten... het was weer niet best! Maar wel onvergelijk.

‍

Martijn belt af!!!

‍

Ja, daar moet ik echt even mee beginnen. Mijn vriend Martijn belde vrijdag de dag voor de "Challange" af. Zijn dochter was ziek, vrouw op reis... het ging niet lukken. Het gezinsleven valt soms ook niet te plannen, dus alle begrip... maar dit was echt even rot voor Martijn, hij had hier echt naar uitgekeken en hij is de aanstichter die mij ook 1,5 jaar geleden op de mountainbike zette... Zaterdag baalde ik er nog van.....en de eerste 25KM zelf ook nog... daarna moest ik mijn helaas op andere dingen concentreren....

‍

Fiets in onderhoud bij Perima Ermelo

Omdat ik tegenwoordig in Zeewolde woon is mijn vaste vertrouwde Noord-Hollandse fiets reparateurs Marco's Bikes en Outdoor Centre Schoorl net iets te ver. Via mijn buurman Kelvin (die ongeveer 3x sneller fietst al ik) heb ik een nieuw adres gekregen: Perima in Ermelo. (website nog in aanbouw). Ik plan een onderhoudsbeurt en ik moet eerlijk zeggen: De fietst lijkt wel weer helemaal nieuw! De monteur legt uitgebreid uit wat hij allemaal gedaan heeft, vraag of ik nog even wil testen... echt alles is aangepakt.. helemaal super! Dus daar kan het dit jaar wederom niet aan liggen!

‍

Anne

Voor Martijn in de plaats was "Anne" meegereisd naar het mooi Limburg. Anne is de vrouw van Steven en Steven heeft 1,5 jaar geleden met Martijn bedacht dan we naar Uganda moesten. En dus mede schuldig aan mijn mountainbike avontuur. Dit jaar gaat Anne ook naar Uganda... dit is een mooie tussentijdse test voor haar. Ze zet in op de 60KM, Geert Stammes, Steven en ik doen de 90KM.

‍

Slapeloosheid

's avonds natuurlijk grote verhalen bij het eten in ons ondertussen "vaste restaurant".. De mannen bleven maar bier bestellen... ik hield het al snel voor gezien.. De volgende morgen werden we om 3.00 uur gewekt door een Haan of drie.... wat een verschikking. Ik kon niet meer in slaap komen, lag maar een beetje af te wachten tot de start van de F1. Die zou om 7 uur beginnen maar werd uitgesteld vanwege regen. De eerste paar rondes bekeken toen maar naar het ontbijt.

‍

Daar troffen we een Veteraan van het mountainbiken. Een eigenwijze Noord-Hollander... nu begrijp ik waarom er zo naar ons gekeken wordt. Deze man was uiterst serieus en vakbekwaam. Hij reed al minimaal voor de 10 keer mee. Dan kom je erachter dat je vorig jaar voor het eerst in 10 jaar mooi weer had. Dit jaar gelukkig ook weer! Natuurlijk, want ik doe mee! En het is nu eenmaal zo dat overal waar ik kom gaat de zon gewoon weer schijnen! De Veteraan keek wel een beetje gek, toen hij hoorde van onze voorbereiding.

‍

4KG extra bagage

Het was namelijk zo dat ik de afgelopen 6 weken het simpelweg te druk had met mijn werk. Je kent het wel als ZZP'er wil je niemand teleurstellen...maar dat gaat ten koste van je eigen vrije tijd. Weinig fietsen, veel 's avonds doorwerken met een hapje en drankje.. (Nou ja Cola en Chips) dus de Kilo's vlogen er weer aan! 4 Kilo om exact te zijn.

‍

Ruzie bij de Start:

Ik sta in de rij, kom ik daar een vrouw tegen die net als mij ook op een Decathlon "Rockrider" fietst. Ik zeg... mooie fiets zeg! Enkele ogenblikken later maakt zij een beetje stampij tegen haar vriend. "Mijn fiets is niet goed, ik wordt gewoon belachelijk gemaakt hier! " (zegt ze). Geert zegt: Koen dat gaat niet helemaal goed. Ik loop naar haar toe met mijn fiets en zeg.. meisje... ik heb dezelfde fiets, het is de allerbeste... excuses voor de verwarring!

‍

Nou lekkere start! de Race begint, net zoals vorig jaar een beetje rustig. Steven geeft direct gas. Anne, ik en Geert blijven bij elkaar. Na een paar klimmen wacht ik heel even op Anne, ze reed vlak achter mij, en ging net zo snel als ik. Ik wissel mijn shirt voor een korte mouwen shirt want het begon zowel van binnen als buiten erg warm te worden.

‍

Na de eerste 25 KM volgt een officiële stop. Steven stond volgens mij al ruim 10 minuten te wachten... Anne en ik kwamen samen aan, tijd om Geert te bellen. Geert neemt op en zegt dat hij niet de benen heeft vandaag. Ik dacht, die komt later nog wel op gang. Anne zegt: Gaan jullie maar, ik wacht hiet nog even, en doe toch de 65KM. Steven en ik gaan verder.

‍

Krampaanvallen

Mijn eerst krampaanval in mijn bovenbenen krijg ik ergens boven op de lange stijle klim. Het is heel erg, maar ik kan niet eens van mijn fiets ontdoen... mijn benen staan beide geparkeerd. Ik laat mij even schuin vallen, probeer niet te strekken met mijn benen. Een beetje wrijven en na een minuut of 5 gaat het wel weer. Ik kruip de laatste 20 meter naar boven, geniet van het uitzicht en begin maar weer.

‍

‍

Iedere zware klim die ik vervolgens pak komt de kram weer terug, jeetje wat baal ik er van. Ik probeer gas te geven op de vlakke stukken en in de afdalingen als een gek naar beneden te gaan, niet omdat het moet, maar omdat ik daar zo enorm van geniet. De mannen die mij hebben ingehaal haal ik daar dan weer in. Zij denken dat ik bekend ben met de route, dus tijdens de afdalingen proberen ze aan te haken. Dat is een compliment!

‍

‍

De laatste 15KM waren vorig jaar een hel. Dit jaar voelt het anders... ik ben er echt wel helemaal klaar mee, Mijn bovenbenen doen wel echt pijn. maar je kunt er mee fietsen... Als je na een lange klim (die ik de laatste meters nu standaard wandel) boven aan de heuvel kom. dan is het uitzicht zo verschrikkelijk mooi. Dat is echt genieten, iedere keer weer.

‍

Finish

Na een omweg van 2Km (is miste een afslag) rij ik na 92KM over de finish. Ik krijg mijn medaille. De brave man ziet dat ik helemaal stuk ben. Ik kon hem ook niet antwoorden, Anne, Steven en Geert komen op me af. Nu huil ik al als ik Robert ten Brink alleen al zie.. maar nu ook weer.... ik zeg maar even niets. We drinken wat, praten na over onze bizarre ritten en lachten al snel weer. Als ik op de fiets probeer te klimmen om naar de auto te gaan, merk ik dat mijn benen helemaal niets meer willen... volgend jaar ga ik echt trainen!

‍

Oh ja.. Max is wereldkampioen... dat heb ik dus gemist.

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍

‍