Koen zijn eerste MTB Tocht

Martijn regelde "een tourtje!"

Gaan jullie mee naar Limburg? typt Martijn in de Afrika App. "Bart Brentjes (de allereerste olympisch mountainbike kampioen) heeft een mooie tocht uitgezet!" Dat klinkt goed, dus we gaan mee! "Doen we de 65 of de 90?" Nou, tegen die tijd moesten we er wel een beetje klaar voor zijn dachten we... dus zette we in op 90 kilometer.

Dan sta je daar als "roockie" aan de start... zie je mensen om je heen waarvan de kuiten 5 keer zo groot zijn als die van jou, de allermooiste zonnebrillen en fietsen komen voorbij... tja... sta ik hier wel goed? Ja... dat schiet dan even door je hoofd!

Nou, we stonden goed! Tenminste met de Camper ;-) die had Steven toevallig op voorraad (normaal alleen bedrijfsauto's bij Koopman Bedrijfswagens in Opmeer) maar deze had hij (denk ik) ingeruild. Een boerencamping met uitstekende facilities, zeker een score van 8 op de ANWB reviews. 'S avonds gingen we even lekker uit eten en zitten we toevallig naast een tafeltje van 4 man van de organisatie (het is best een pittig evenement). De mannen zien onze outfits, ze kijken vooral naar mijn mountainbike schoenen... (Decathlon) en vragen zich hardop af of wij mee gaan doen aan de challenge?

JA, heel enthousiast in koor... Wij doen mee!

Hebben jullie wel vaker tochten gedaan was direct de volgende vraag... ik dacht.. dit klopt niet helemaal... zij zien ons eten.. saté met bier... wij zijn niet de doelgroep! Maar goed, wij waren enthousiast maar de mannen keken wat bezorgt en dat begrijp ik nu (een paar dagen later) voor de volle 100%.

‍

Dit komt niet goed!

Wij gaan van start, rustig beginnen hadden we gezegd.. maar ja, je gaat toch met de trein van 2000 man mee.... tot de eerste paden omhoog gaan en dan staat alles opeens stil! Je denkt bij jezelf... dit komt niet goed, hoeveel van deze stijle klims krijgen we nog? Waarom heeft niemand mij dit verteld? Waarom voel ik mijn benen niet meer? Waarom ben ik in godsnaam meegegaan? We gaan gelukkig bijna weer naar beneden, kijkend naar het einde van het donkere pad... en ja hoor we zijn boven! Dan denk je, even de benen strekken... maar begint opeens iedereen als een gek naar beneden te rijden!!!

‍

Later hoorde ik 57 Kilometer per uur... Onze Geert Stammes was dat... ik ging iets trager! Helemaal gestoord natuurlijk...Het klinkt misschien niet hard, maar besef even dat je over een pad rij waar de stenen groter zijn dan een schoenendoos... maar wel zo aanvoelen. Als je daar langzaam overheen raast, dan val je zeker... dus vol gas is de enige remedie! Alleen al vanwege die gozer die achter in je nek zit te hijgen en je al verschillende keren duidelijk heeft gemaakt dat ie er voorbij wil.

‍

Maar ik laat me niet kennen

Nee, ik laat me niet kennen... ik voel door al het getril mijn handen niet meer.. en vraag mij af terwijl ik met 54 kilometer per uur een "lekrijder" passeer. Als ik nu mijn handen niet vast heb aan het stuur (want ik voel ze echt niet meer) en ik val... dan moeten er nog heel wat mensen achter mij wachten op dit dunne paadje. Omhoog is zo slecht nog niet! En zo gingen we gelukkig weer snel omhoog en herhaalde dit verhaal zich volgens mij nog een stuk of 20 keer.

‍

Berg nummer "nog wat" zie ik op mij afkomen, een bospaadje is het, maar de berg is hoog! Ik dacht, ik maak even flink vaart, dan ram ik de eerste 50 meter zo omhoog. Dat was net iets te positief... het bochtje was iets krapper dan dat ik had gehoopt en ik flikker met een gang van 40KM de bocht uit tegen wat struiken aan, een 2 dubbele salto mortale. Het eerst wat ik hoor is.. pas op, pas op, pas op.. dat zijn de achterblijvers die je dan toch snel even voorbij kunnen. Ik krabbel weer op mijn fiets... en merk dat ik wat voorzichtiger ben geworden. Schaafwonden op mijn been, last van mijn zijde... toch een beetje van slag. Vooral na het zien van een deelnemer die de klap nog harder maakt, we staan stil in een kleine file, ik zie de knie van deze jongen... een open wond.. die kan niet verder, dat is duidelijk.

‍

‍

‍