Transmadeira de mooiste mountainbike race op deze aardbol

Geschreven door:

Koen

13.6.2022

Ik ben druk en weet nog te herinneren dat ik een video gezien had van Michel Rotgans voor Cameraland. Dat waren mooie beelden misschien kan hij mij helpen. Michiel neemt op op zaterdag want het is een freelancer en ik vraag of hij tijd heeft! Helaas is hij ook druk we praten wat en hangen op, leuke vent!

Een uur later… Michiel belt terug. Hij heeft gezien wat ik doe en vraag ook ik mee wil naar Madeira.

Daar is de “Transmadeira” een mountainbike wedstrijd van 5 dagen op het hoogste niveau. Ik als mountainbike liefhebber die vorige jaar zijn eerste mountainbike kocht zeg direct ja Natuurlijk! Ik hang op en denk ai… nog meer werk.

De bedoeling is dat ik wat droneshots maak en wat film. Ik zit naar video’s te kijken van verschillend Youtube’ers. Wat een prachtig eiland en een bijzondere Downhillrace. Ik ga daar zelf niet fietsen dus koop voor de zekerheid nog even een rugtas bij mijn vrienden van Cameraland. Waar mijn Sony A7sIII, Mijn DJI Mini3 en mijn 2 racedrones en 30 baterijen in passen.

Het vertrek

Het is een Chaos op Schiphol dus wij spreken 10:00 af. We vliegen om 14:00 uur dus dat moet voldoende zijn. Eenmaal aangekomen staan we eerst in een verkeerde rij, en nadat we de checking hebben gehad is het 13:00 uur. Een uur om de Beveiliging door te komen. We voelen dat dit niet gaan halen dus vragen we aan iemand bij een poortje of wij ervoor mogen, want anders halen we onze vlucht niet. Nou, dat ging natuurlijk niet. Andere tactiek.. afsnijden! We lopen over een hekje maar worden betrapt door een “Bewaker” hoe wij het in godsnaam in ons hoofd halen om voor onze medepassagiers te dringen. Lang verhaal kort… dit duurde 3 minuten. 13:45 staan we nog steeds in deze rij en we bedenken een ander plan. Een oud stel voor ons (die deze vlucht ook niet gaan halen) zetten we in als lokaas. We zoeken een vrouwelijke type en melden dat onze medepassagiers van 94 het niet meer uithouden en ook nog hun vlucht gaan missen. Ze hapt en wij mogen voor. De oude mensen blij, wij blij. Dan zit ik nog met de batterijen in mijn tas die komen de douane natuurlijk niet zomaar door. Michiel rent 13:58 naar de gate om het vliegtuig tegen te houden. Ik ren 5 minuten later met mijn 30 kilo rugzak als een gek naar het vliegtuig, na mij gaat de gate dicht. Ik zit in een driekwart gevuld vliegtuig. De oude mensen bedanken ons nog hartelijk.

Madeira

Het eiland Madeira is een Portugees eiland. Een jaar of 15 geleden hebben enkele lokale helden bedacht dat Madeira een “Mountainbike Eiland” moet gaan worden. Ze beginnen een bedrijf Freeride Madeira en regelen zij vergunningen om deze trails te gaan bouwen. Aan 1 trail werken 20 man wel 3 maanden en Madeira zit er vol van. Dit zijn geen trails zoals we in Nederland kennen, nee.. dit zijn Downhill trails, alleen al wandelend naar beneden is al erg lastig. In de morgen is het beneden warm, maar kan het boven guur en koud zijn. De meest gestelde vraag van Mountainbikers in Madeira is dan ook: Hoe is het weer morgen?

Transmadeira

Ik zit op Youtube te kijken naar wat beelden van Sam Jones en zijn jongere broertje Jono. Zij hebben een 5 daagse vlog gemaakt van hun ervaringen afgelopen jaar. De mannen uit Engeland hebben lol, maar zijn ook mega-enthousiast over de trails in Madeira. Een van de twee mannen moet snel afhaken, de ander wordt volgens mij 3e of zo.

Wij worden in de morgen met een bus naar het eerste tentenkamp gebracht. 140 deelnemers krijgen een tent en een matje. Het kamp wordt 3 keer opnieuw opgebouwd op de meest mooie locaties aan zee. We krijgen goed te eten en de sfeer is ontzettend goed, maar de nacht in een tentje was even wennen.

DAG 1

De volgende morgen heeft iedereen zijn fiets paraat om in een van de wagens te zetten om ze naar boven te brengen. Daar begint de race. Het is koud, het regent en het is echt guur. Drone kan ik daar wel op mijn buik schrijven dus ik pak de camera maar even. De mannen (en ook vrouwen) gaan als een gek naar beneden ik kijk mijn ogen uit, wat een lef. Ik schiet wat beelden met mijn Sony A7SIII en nou ja… dit kun je niet geloven, maar opeens komt een jongeman voorbij met een OneWheel, dat is zo’n circusfiets (met een wiel) weet je wel.. Hij rijdt lekker, maar wat een rit voor deze gast.

‍

Marvin Kaufman
Ik had in mijn hoofd om mijn GoPro aan een snelle rijder te geven, mijn GoPro staat zo goed ingesteld dat ik denk (zo bescheiden als ik ben) dat ik de mooiste beelden maak. Ik zag halverwege de dag een jonge vent een beetje stunten en leuk doen dus zocht hem op. Marvin Kaufman is zijn naam en hij komt uit Duitsland. Hij heeft geen GoPro (Kleine camera voor op je helm, borst of fiets). Dus zegt ie: Yeah Cool man! Ik spreek met hem af iedere dag even te kijken naar de beelden en na dag 1 op de helm, van dag 2 op de borst en dag drie naar een snelle mededeelnemer die achter Marvin zou rijden.

DAG 2

De tent begint wat te wennen ik heb echt wel 2 uur kunnen slapen, “PURE WINST” zou Jan Smit zeggen dus ik ben ook maar blij. Ondertussen heb ik best wat mensen kunnen spreken, een daarvan in de gesponsorde Franse rijder Hij staat 10e na dag 1 en zijn GoPro kaart zit vol. Ik heb nog wel een kaartje over, maak dezelfde afspraken als hiervoor en beloof de beelden naar hem te mailen. Het dronen gaat mij slecht af, het is vooral dat mountainbikers zo variëren in snelheid dat je een blinde route voor de eerste keer simpelweg gewoon niet kan racedoren.

DAG 3

Het weer is vandaag prachtig! We staan op een droomlocatie qua dromen ik maak het ene mooie shot na de ander, maar dan gaan het mis. Een harde windvlaag duwt mijn drone buiten het bereik waardoor ik geen beeld meer heb. Drone weg… snel schakelen. Ik pak mijn DJI Mini 3 (normale drone)

En maak ook weer mooie beelden! Als ik een keertje achter een rots langswil ben ik de connectie met deze drone ook kwijt, wat een ellende. Ik ben een half uur aan het zoeken, maar ik vind de drone niet. Gedesillusioneerd loop ik buiten het Mountainbikers Trail de berg af. Wat denk je? Stap ik na een meter of 200 ergens op een berg toch bijna op mijn eigen drone? Het lijkt erop dat het geluk mijn niet in de steed laat, de andere drone probeer ik nog te zoeken, maar dat is een speld in een hooiberg dus die strijd geef ik op.

‍

Voor de bikers was dag 3 de zwaarste dag. Je wordt natuurlijk de eerste keer bovengebracht, maar deze bikers maken tussen de “Stages” door enorm veel hoogtemeters. Het is bijzonder dat mensen dit kunnen volhouden. Eenmaal ik het kamp aangekomen is iedereen een beetje stil, Als je je armen en je handen niet meer voelt, lijken de 2 dagen een onmogelijke opgave.

‍

DAG 4

Even aan het ontbijt met Marvin en zijn vriendin. Het is een bijzonder sympathieke aardige Duitse jongen, nou ja jongen.. het is een beer van een vent. Kleine maar een grote spierbundel. Ik vraag aan Marvin, hoeveelste sta je nu eigenlijk? Marvin antwoord met zijn kenmerkende lach.. huhuhuuu ONE.

ONE? Yes huhuhuuu ONE! Had ik toch scout moeten worden denk ik eventjes.

Een Nederlander is uitgevallen, een vriendelijke wat oudere generatie bikers kregen tijdens zijn val zijn stuur of tak in zijn binnenbeen gekregen. Na een bezoek aan het ziekenhuis heb ik de man nog gesproken. Volgend jaar herkansing zegt hij tegen mij.

Wij zijn met een Mediateam van 5 personen. 4 daarvan fietsen zelf de trails naar beneden. Een daarvon in John de medeorganisator van het evenement. John is samen met Michiel, Xavier (Frankrijk) Tiago (Brazil) en Tiago (Portugal) zij nemen alle foto’s van de deelnemers daarnaast is Michiel droner en filmmaker) Ik film en drone alleen. Wij rijden voor de caravan uit naar boven, onderweg tracteer ik de mannen en de chauffeur op koffie in een lokale koffietent. Ik reken 5.50 Euro af voor 5 koffie. Eenmaal boven wandel met mijn rugzak naar boven of naar beneden net waar ik wordt afgezet. Sommige Trails wandel ik helemaal, maar da’s geen pretje de blaren staan op beide hielen!

DAG 5

De laatste dag is aangebroken, je merkt de verschillen tussen de pro’s en de amateurs. De pro’s hebben schik en de amateurs zijn wat stil. Als er maar iets gebeurt hoor je ze denken. Begin van deze week zat ik naast een karakteristieke man uit München, toen wat stil maar na een paar dagen is hij “aan”. Hij vertelt van zijn Customized Kona Shop (fietsenmerk) en dat hij al ruim 20 jaar een gesponsorde rijder is. Ik vraag aan hem: Wat is het grote verschil met 20 jaar geleden. Vroeger waren de tijdschriften belangrijk, je kon jezelf waarderen aan het aantal pagina’s waarin je vermeldt werd.

‍

‍

Met één fotoshoot kon je meerdere tijdschriften vullen met spreads. Tegenwoordig moet alles snel, hoeft het niet zo professioneel meer maar wel veel meer. Daardoor hou je minder tijd over voor het fietsen of je werk… maar het is zoals het is!

Een paar spannende routes vandaag, maar absoluut niet de zwaarste dag. Aan het einde van de dag eindigt de race bij een kroeg. Iedereen is uitgelaten, ze krijgen direct een medaille en de biertjes klinken als nooit tevoren. Marvin oogt wat zenuwachtig, ik loop op hem af. Wat is er vraag ik? Hij zegt ik ben diep in een ravijn gevallen, geen schade maar het duurde zeker 40 seconden, en dat was mijn voorsprong op de nummer 2 na al die dagen. Daarna als een gek gereden. Vanavond is de uitslag, we horren het wel zegt hij wederom lachend!. Opeens hoor ik gejuig, iedereen sprint naar de finish daar komt de “Onewheel” man aanzetten, hij is niet eens laatste volgens mij. Een welverdiende bierdouche door een tunnel van mensen, wat een prachtig gezicht.

‍

’s Avonds is de prijsuitreiking in een fantastisch hotel op een dakterras. Eerst lekker warm douchen, jeetje wat heb ik dat gemist!. Ik help Michiel met de interviews die we die avond zouden doen. Eerst de prijsuitreiking. Kate Lawrence wint bij de dames, maar als ik dit typ krijg ik de tranen in mijn ogen… Marvin is de onbetwiste nummer 1. Wat een legend.

Wij doen de interviews maar het is lastig al die jongen gasten te pakken te krijgen, ze zijn al gezellig dronken. Er is een handjedruk wedstrijd Marvin doet mee en zegt heel verontschuldigend dat hij nog niet mee kan. Ik zoek een ander. Marvin staat ook hier in de finale en wint deze natuurlijk. Ik vraag, kom op, nog even interviewen! Hij zegt: joh joh... Ok zeg ik: Als ik win, ga jij met mij mee! OK! Iedereen begint te lachen. Ik zeg: dat verlies je man, doe maar niet. Hij zet zijn arm klaar. Ok, ik had het zwaar… maar dacht.. heb al genoeg verloren deze week. Nadat ik Marvin zijn hand op de tafel heb gekregen hoor ik hard applaus en ook . ‘"isn’t that the camera guy? " Ja, want mijn dronekunsten kwam niet echt uit de verf deze week!

‍